بزرگترین راز توفیق در زندگی

خبرنگاری از من پرسید "با توجه به تجربه چندین دهه شما، نخست در عرصه کار، آن گاه در کسوت کشیشی، به نظرتان مهم ترین چیزی که آموخته اید چیست؟ بزرگ ترین راز توفیق در زندگی چیست؟"

خواهرم که سه هزار مایل دور از من زندگی می کند، درخانه صحرایی ام به ملاقاتم آمد. او معلم بازنشسته مدرسه است، فرزندانش تحصیل کرده و سرو سامان گرفته و همسرش نیز در آستانه بازنشستگی است. در عرض چندین دهه، این نخستین بار بود که ما وقت پیدا کرده بودیم تا بر فاصله زمانی و مکانی غالب شویم و از هر دری که خاص خواهران هست، سخن بگوییم. او پس از ملاقات من در آن خانه و آگاهی از کار جامع من و چشیدن طعم لذت برخی فریبندگی های عرفانیِ این منطقه بیابانی گرمسیر، انگار کاملا گیج و حیران شده باشد، سرانجام پرسید:" این اتفاقات چگونه برایت رخ داد؟ چگونه توانستی کشیش شوی، کلیساهایی پیدا کنی، کتاب بنویسی و اینجا و آنجا سخنرانی کنی؟ چگونه توانستی با ضربه روحی مرگ عزیزانت کنار بیایی، پسرت را به تنهایی بزرگ کنی و حتی از اعضای خانواده نیز در شرائط بحرانی شان مراقبت کنی؟ همه این کارها آن هم در بحبوحه برنامه سنگین کاری و در غالب یک زندگی به ظاهر عادی، به کنار، ما هردو با یکدیگر بزرگ شده ایم و با افرادی یکسان آشنایی داشتیم و هر دو در یک مدرسه تحصیل کرده ایم!"

پاسخ من به آن خبرنگار و همچنین خواهرم یکسان بود: " پویایی دعا، بزرگ ترین قدرت توفیق در زندگی است. بدون دعا کردن نه تنها نمی توانستم به پیشرفت های بعدی ام برسم، بلکه حتی نمی توانستم زنده بمانم."

پاسخی ساده! عجیب است؟ 

زمانی یک منتقد ادبی در مورد یکی از کتاب های شفابخش من این گونه اظهار نظر کرد:" هیچ چیز نیست مگر یک کتاب دعا!" البته قصد نوعی انتقاد بود، اما من آن را تعریف تلقی کردم. باید بگویم که دعا کردن راز نهایی توفیق یافتن در همه جنبه های زندگی من است.

دعا کردن مختص کشیشان نیست؟

گاه مردم دعا کردن را کاری کسالت آور می انگارند در حالیکه کاملا بر عکس است. در واقع افرادی که دعا نمی کنند، کسانی هستند که به سوی زندگی راکد، بی فروغ، لبریز از مشکل و مستعد شکست سوق می یابند. بنابراین اغلب وقتی مردم خواسته اند از مشکلات شان به من بگویند، از آنان پرسیده ام : " برای این شرائط چه دعاهایی را بکار برده اید؟" 

" دعا" ؟ پاسخی که اغلب بلافاصله و حتی با شک و تردید می دهند. ممکن است بیندیشید: خب، از کشیش ها غیر از این نمی توان انتظار داشت. طبیعی است که آنان هر چیزی در زندگی را به دعا وصل کنند. این حرفه آنان است." 

این چنین نیست و من به سختی میتوانم این حرف را بپذیرم چرا که برخی از افراد غرق در مشکلات، کشیش هایی هستند که برای یادگیری و کاربرد موثر قدرت دعابه اندازه کافی وقت صرف نکرده اند. البته شمارشان اندک است. شخصی می گفت:" من برای دعا کردن وقت ندارم" من هم پاسخ دادم تو برای دعا نکردن وقت نداری."

دعا کردن امری نیست که تنها افراد مایوس، سالمند و بچه های معصوم انجام دهند. به اعتقاد من دعا کردن تنها روش اطمینان بخشی است که می توان برای حل مشکلات و کمک به تحقیق آرمان هایتان پیشنهاد کرد. چشم پوشیدن از دعای روزانه به مفهوم چشم پوشیدن از بزرگترین موهبت های زندگی است.

زمانی خیلی پیش از اینکه کشیش شوم، وقتی هنوز در دنیای تجارت کار می کردم و به مدرسه دینی یا کلیسا نرفته بودم، در مورد قدرت دعا دچار سوء تفاهم شدم. در آن هنگام و در آنجا من در بازار کار کشف کردم که صرف نظر از موقعیت مان در زندگی، تنها دعا کردن شاهراه رسیدن به زندگی موفق است.
 

از تعالی تا استهزاء

چندین دهه پیش، وقتی برای نخستین بار در مقام کشیش انجام وظیفه می کردم، به قدرت نتیجه بخش دعا پی بردم. با دوستی در مرکز شهر ناهار میخوردم، به ناگاه متوجه شدیم که دیر شده است، ما قرار ملاقات دیگری نیز داشتیم. این دوست که با خودروی من به آنجا آمده بود، پیشنهاد کرد که از راه فرعی برگردیم. این میانبر مورد نظر، ما را به انتهای خیابانی کشاند که برایم نا آشنا بود. وقتی از پیچی کم عرض به داخل خیابان می پیچیدم، گل گیر عقب خودرو به لبه بلند و سیمانی کوچه ای که می خواستم داخل آن شوم، گیر کرد. اکنون خودروی من نه  فقط راه عبور دیگر رانندگان را بسته بود، بلکه من نمی توانستم خودرو را بدون خراب کردن گل گیر عقب یا جلو حرکت دهم.

البته از چنین پیشامدی احساس حماقت می کردم. بی آن که به دوستم که راه فرعی را پیشنهاد کرده بود، چیزی بگویم، روی فرمان خم شدم، چشمانم را بستم و با صدای بلند گفتم: خدای خوبم، اگر زمانی به تو نیاز داشته باشم ، اکنون آن زمان است." پس سعی کردم بر نیکویی خداوند و کمک های همیشه حاضر او، حتی در آن کوچه دنج تمرکز کنم و آن گاه آرام و کوتاه تکرار کردم:" هر جا که باشم، اتفاقات خوب رخ می دهد."

حس رهایی در من جاری شد و به نوعی احساس کردم که دعایم اجابت خواهد شد. چشمانم را درست به هنگامی گشودم که دیدم مردی از میان کوچه ظاهر شد. مشتاقانه به گلگیر عقب که به آن سکوی سیمانی بلند چسبیده بود، نگاه می کرد. در حالیکه پیاده می شدم، سعی کردم با تاکیدی مثبت بگویم: " شما میتوانید کمکم کنید؟ اینطور نیست؟"

آن مرد به آرامی پاسخ داد: گمان میکنم و آن گاه در همان میانه کوچه به انباری داخل شد و بلافاصله با چند کارگر تنومند بازگشت. این مردان بی آنکه در مورد رانندگان زن جمله ای طعنه آمیر بگویند و در کمال جدیت و به سادگی، با تمام قدرت روی گل گیر عقب فشار آوردند، در حالیکه یکی از آنان گل گیر را از روی لبه سیمانی بلند ،عقب می کشید. آنان این کار را به سرعت و بی آن که گل گیر رادر اورند، انجام دادند!

آن گاه یکی یکی شان به سرعت در همان انباری وسط خیابان از نظر ناپدید شدند. من رو به سوی کسی که عملیات این رهایی را تدبیر کرده بود، گفتم: می خواهم از این که دعایم را مستجاب کردید ، از شما تشکر کنم."

او حیرت زده گفت: " دعا؟"

آن گاه در حالیکه به همراه خوش سیمای من که چهره ی تلویزیونی معروفی بود، می نگریست، به سردی گفت: " به دعا هیچ ربطی ندارد و اگرشما خانم ها، مردانی درشت هیکل، چاق و طاس بودید، هنوز هم به آن جدول گیر کرده بودید.!"

او با این گفته دور شد در حالیکه کاملا معتقد بود دعا دراین امر دخالتی نداشت، اما من بهتر از او می دانستم، نه تنها در شرائط متعالی زندگی، بلکه در شرائط طنزآمیز نیز پویایی دعا می تواند کارآیی خود را نشان دهد.

برگرفته از کتاب قدرت دعا  "کاترین پاندر"

معصومه مهرعلی مدرس و مشاور قانون جذب

               09024447135

     تلگرام: razeparvareshafkar@